Tanie wakacje nad morzem w Polsce

Chałupy - administracyjnie podlegające pod Władysławowo

24 August 2011r.

CHAŁUPY. Wieś ta powstała po likwidacji twierdzy władysławowskiej. Po raz pierwszy występuje ona w aktach urzędowych z roku 1678 z okazji przekazania przez Gdańsk starostwa puckiego Koronie Polskiej. Pierwotnie wieś nazywała się Budziszewo, a potem Ceynowo od powtarzających się w tym rejonie nazwisk rodów rybackich. W roku 1772 w Chałupach było 11 mieszkań, w których między innymi mieszkało pięciu rybaków o nazwisku Ceynowa. Wszyscy mieszkańcy byli wolni i wieś nazywano „wsią szlachecką". Nazwy tej używają starzy Kaszubi między sobą jeszcze do dzisiaj, twierdząc, że nazwa dzisiejsza jest dla nich uwłaczająca, jako że wieś jest obecnie schludna i zamożna. W roku 1836 rozegrał się w Chałupach dramat, który wstrząsnął całym kaszubskim społeczeństwem. Zaczęło się od tego, że rybak Jan Kąkol zaniemógł ciężko i cierpiący nie wstawał z łóżka. Za namową sąsiadów żona jego sprowadziła znachora, niejakiego Kamińskiego, który — jak się później okazało — już sześciokrotnie był karany za podobne praktyki. Naturalnie „leczenie" Kamińskiego nie przyniosło choremu żadnej ulgi. Gdy ludzie we wsi zaczęli złośliwie gadać, Kamiński orzekł, że wszystkiemu winna jest ogólnie nie lubiana, pyskata i wścibska Ceynowina, która rzuciła na starego rybaka czary. Maltretowana, bita i głodzona Krystyna Ceynowa przyznała się do czarowania. Wtedy wsadzono ją do łodzi i wywieziono na głęboką wodę. Utkane z grubej wełny spódnice sprawiły, że Ceynowina utrzymywała się na powierzchni wody, a to według ówczesnych wierzeń świadczyło o jej konszachtach z diabłem. Wrzucona po raz drugi, utonęła. Roznamiętniona gawiedź ochłonęła, ale było już za późno. Kamiński skazany został na dożywocie i zmarł po dwóch latach w grudziądzkim więzieniu, a we wsi założono skromną szkółkę parafialną dla podniesienia oświaty. Pławienie ostatniej czarownicy było też niewątpliwie bodźcem dla Floriana Cejnowy, kaszubskiego lekarza i pisarza, do pracy doktorskiej o zabobonach lekarskich wśród mieszkańców ziemi puckiej. Przeprowadzony w roku 1920 spis wykazał 30 domów, 38 rodzin rybackich, 10 łodzi większych i 35 łodzi małych.