Tanie wakacje nad morzem w Polsce

Eksploatacja bogactw morza

22 August 2011r.

W strefie polskich wód przybrzeżnych występuje szereg gatunków wodorostów morskich. Trawa morska — zostera np. w Zatoce Puckiej stanowi rozległe łąki podwodne. Każdego roku fale sztormowe w tym rejonie wyrzucają na plażę około 30 ton różnych wodorostów (w stanie suchym), które dawniej były wykorzystywane w przemyśle tapicerskim. Wśród brunatnie najbardziej reprezentowanym glonem dla Bałtyku jest morszczyn (Fucus vesiculosus), a z krasnorostów najliczniej występuje widlik (Furcelaria fastigiata). Gatunki te są cennym surowcem umożliwiającym produkcję agar-agaru i kwasów alginowych znajdujących duże zastosowanie w przemyśle. Ciekawym obiektem do obejrzenia — podczas wędrówki brzegiem Bałtyku — jest jedyny w Polsce Zakład Eksploatacji Wodorostów Morskich położony w pobliżu Pucka; zajmuje się on przetwórstwem widlika, z którego produkuje się agar-agar. Produkt ten znajduje szerokie zastosowanie w mikrobiologii, przemyśle cukierniczym, farmaceutycznym i innych. Rośliny przybrzeżne zużytkowuje się przeważnie jako ściółkę i nawóz w rolnictwie, a mogą być one wykorzystane jako pasza dla bydła, w tapicerstwie, do wyrobu mat, włókna sztucznego i papieru. Istnieje możliwość eksploatacji bezkręgowców, a zwłaszcza omułka występującego w znacznych ilościach w Zatoce Gdańskiej. Badania Morskiego Instytutu Rybackiego w Gdyni wykazały, że w przybrzeżnym pasie Zatoki Gdańskiej od Kuźnicy na Mierzei Helskiej do Sopotu, do głębokości 20 m biomasa omułka wynosi około 468 tys. ton 1. Jest to więc poważna rezerwa paszy dla zwierząt domowych. 1 Sympozjum na temat nierybnych zasobów morza i możliwości ich wykorzystania. Morski Instytut Rybacki. Gdynia 1963 r. 57 Podczas poszukiwań surowców skalnych, w kilku rejonach Zatoki Gdańskiej natrafiono na znaczne zasoby kruszywa w postaci żwiru mogącego mieć duże zastosowanie w budownictwie. Warto również nadmienić, że przemysł wydobywczy wiąże wielkie nadzieje z eksploatacją soli potasowych i ropy naftowej zalegającej pod dnem Bałtyku, na której ślady natrafiono podczas wierceń w strefie brzegowej w rejonie Pucka i Jastrzębiej Góry. Od wielu wieków znanym i niezwykle cenionym surowcem jest bursztyn, zwany "skarbem" Bałtyku. Jest to skamieniała żywica drzew iglastych, głównie trzeciorzędowego gatunku sosny (Pinus succinifera), która porastała przed milionami lat brzegi południowego Bałtyku. Nieregularne bryły jantaru często zawierają w sobie okazy wielu gatunków much, komarów, pająków, cykad, motyli i innych owadów żyjących w minionej epoce, które zatopione niegdyś w płynnej żywicy przetrwały jako skamieliny bursztynowe. Bursztyn znajduje zastosowanie przy produkcji lakierów, a przede wszystkim przy wyrobie ozdób i niektórych przedmiotów użytkowych, jak guziki, spinki i papierośnice. Od wieków bursztyn był uważany jako niezawodny amulet zyskując sobie dużą popularność m. in. tym, że przy tarciu staje się elektrycznie ujemny. W starożytności nadano mu łacińską nazwę elektron. W roku 1410 powstał w Gdańsku cech rzemieślników wyrabiających ozdoby z bursztynu. Wielowiekowe tradycje w zdobnictwie bursztynowym są pieczołowicie kultywowane przez rzemieślników gdańskich. Od wieków też nie uległ większym zmianom sposób zdobywania tego surowca, którego najwięcej zbiera się na plażach Mierzei Wiślanej. Na terenach Portu Północnego w Gdańsku rozpoczęto próbną eksploatację bursztynu na skalę przemysłową. Zdobyte doświadczenia w tym zakresie mają być wykorzystane w przyszłości w innych rejonach, aby zapobiec dewastacji terenów przybrzeżnych przez przypadkowych poszukiwaczy "skarbu" Bałtyku metodą odkrywkową.